نشست «مبانی نظری پژوهش در تاریخ ادبیات ایران» با سخنرانی دکتر محمود امیدسالار ، استاد ادبیات تطبیقی و کتابدار کتابخانه دانشگاه ایالتی کالیفرنیا به کوشش انجمن علمی دانشجویان تاریخ دانشگاه تهران روز شنبه 17 فروردین در تالار باستانی پاریزی دانشکدۀ تاریخ دانشگاه تهران برگزار شد.
به گزارش روابط عمومی مرکز پژوهشی میراث مکتوب دکتر امیدسالار در این نشست با اشاره به شکل گیری مراحل مختلف تاریخ ادبیات فارسی و راه یافتن فرهنگ اسلامی به این ادبیات گفت: طبیعتاً روابط اجتماعی بر اساس نظام به خصوصی تبیین یافته است و ادبیات، هنرهای تجسمی و نظریات فقهی و اجتماعی در نگهداری این نظام از هیچ کوششی دریغ نمی کرد. پشتبانی مذهبی و سیاسی تمدن های باستانی از این نظام خاص، باعث به وجود آمدن تثبیت فرمانفرمایی طبقۀ حاکمه بر سایر طبقات اجتماعی شده بود که فقط در جزئیات با هم متفاوت بودند.
وی ادامه داد: اندیشۀ «السلطان ظل الله فی الارض» از دیرباز در کشور ما شایع بود، چنانکه برخی نظریه پردازان از ایرانیان بودند. البته این ساختار حکومتی متعلق به مشرق زمین و ایران نیست در غرب هم از قدیم الایام نقش فرمانروای الهی مؤثر بوده است. مطلبی که به عنوان تغییرات اجتماعی باید در نظر گرفت این است که علی رغم نظریۀ نظریه پردازان چپ گرا قانون یا قاعدۀ خاصی بر سیر تاریخ حکومت ندارد و اینکه الزامی در تکامل یا پیشرفتی برای جوامع بشری در کار باشد، قابل قبول نیست. تمدن های مصر، بین النهرین، یونان باستان و اسلام که روزی بر جهان سیادت داشتند اکنون در دشواری به سر می برند و به جای آن تمدن های اروپایی که در قرون وسطی از اوحش جوامع انسانی بودند فعال و مایشاء شده اند.

کتاب "Poetics and Politics of Iran's National Epic, the Shahnameh (Literatures and Cultures of the Islamic World)"  که به تازگی از سوی انتشارات Palgrave macmillan چاپ شده است ؛ را شاید آخرین اثر چاپ شده از سوی آقای دکتر محمود امیدسالار بتوان نامید.این اثر به زبان انگلیسی و در دفاع از فردوسی و انتقاد از کج روی های ایرانشناسان  درمورد شاهنامه و فردوسی است.

مدت هاست که خاور شناسان غربی علیرغم نص صریح فردوسی در شاهنامه به در دست داشتن “نامه باستان” یا “نامه خسروان” اصرار دارند که از او چهره ای شبیه هومر نقال نیمه افسانه ای یونان یک شاعر بدیهه سرای شفاهی بسازند. این خاورشناسان غربی با ساده اندیشی یا غرض ورضی فردوسی را مکتوب کننده روایات شفاهی زمان خود می دانند و بدین ترتیب زمان “کتاب دار شدن” ایرانیان را هزار و پانصد سال بعد از یونانیان معرفی می کنند. البته روایات شفاهی تنها یکی از منابع فردوسی به شمار می رود. این دسته افراد و دنباله روهای ساده دل ایرانی شان ادعاهای دیگری هم دارند که در این مجال نمی گنجد. پرفسور محمود امید سالار است که در دانشگاه ایالتی کالیفرنیا تدریس می کند. ایشان بارها با مدارک متقن و کافی بی پایه بودن خیلی از این ادعاها را ثابت کردند و هزینه اش را هم دادند، از چاپ نشدن مقالاتشان در مجلات ایرانشناسی تا ترک شغل و کارگری! کتاب اخیر ایشان Iran’s Epic and America’s Empire هم حاوی نکاتی نغز در مورد شاهنامه است و اینکه چرا در این دوران بیش از هر زمان دیگری به آن نیاز داریم. این کتاب به ویژه برای نسل جوان ایرانی ساکن کشورهای غربی نوشته شده است.بخشی از مطلب ایشان در مورد فساد و پارتی بازی در ایرانشناسی را ملاحظه فرمایید که در رد تأثیر پذیری فردوسی از هومر نوشته اند:

آغاز سال نوی خورشیدی را به همه هم وطنان گرامی شادباش گفته آرزومند سالی پر از شادی و شادکامی و خرسندی و پیروزی برای تک تک هم وطنانم هستم.